Door Corona is deze reis uiteraard niet doorgegaan. Het is nog niet duidelijk hoelang de vlieg/reisbeperkingen nog zullen zijn. Intussen heb ik ook besloten dat ik geen groepen meer ga begeleiden als ‘reisleider’. Wel zal ik iedereen die daar behoefte aan heeft graag adviseren over routes, vliegtickets en andere informatie die van belang is bij een reis naar indiaanse volken.

Onderstaand is een mogelijke route. Hier zijn we uitgegaan van een reis van drie weken met start in Denver en eindigend in Bozeman Montana, vanwaar we terugvliegen. Deze reis duurt 21 dagen uit en thuis.

Dag 1.
Vertrek vanuit Amsterdam naar Denver. Er moet één keer worden overgestapt.
Je kunt met een Amerikaanse maatschappij vliegen. Er wordt eerst naar een zogenaamde ‘HUB’ gevlogen, bijvoorbeeld Washington DC of Chicago. Daar moet  je dan door de security en douane, met de bagage, die je daarna weer afgeeft voor de vlucht naar Denver. Het voordeel is wel dat in Denver je zo de bagage van de band kunt halen en er geen controle meer is.

Je kunt ook vliegen met Icelandair, dan is de overstap op het vliegveld van Reykjavik. Daar wordt de bagage achter de schermen doorgesluisd naar de vlucht naar Denver. Alleen je paspoort wordt gecontroleerd en er is meestal een veiligheidscontrole. Het nadeel is dan wel dat in Denver je door de security en douane moet, als je een beetje ‘gaar’ bent van de lange reis.

Je huurauto ophalen kan direct als je aankomt, maar dat kan soms erg traag gaan en je bent waarschijnlijk gaar van de lange reis en je wilt naar het motel. Reserveer liever een motel niet ver van het vliegveld en laat je door de motel shuttle ophalen. Je gaat dan de volgende ochtend met de shuttle terug naar het vliegveld en vandaar met de shuttle naar het verhuurbedrijf, bijvoorbeeld ALAMO. Je gaat dan in daglicht op je gemakje met je huurauto de weg op.

Dag 2.
Het is een goed idee om eerst naar de dichtstbijzijnde Walmart te rijden om boodschappen te doen. O.a. een Rand McNally Road atlas en een flinke koelbox en wat levensmiddelen en water. Water uit de kraan is over het algemeen niet lekker, een chloorsmaak. Bij o.a. de Walmart koop je voor weinig geld goed water in jerrycans van een gallon.
Daarna de Interstate 70 West, de Rockies in. De bestemming is Estes Park – Rocky Mountain National Park. Niet rechtstreeks, maar via het plaatsje Nederland. Zo maar omdat het leuk is en een prachtige rit. Overnachten ergens rond Estes Park en maak daar een prachtige rit naar het Alpine visitor center over de ‘Old Fall River Road’ (bijna 12.000 Feet – 3.650 mtr).
Je kunt ook de Ivia de I 70/I 270 naar de I 25 Noord rijden. Dat scheelt tijd en ben je sneller bij Estespark.
Of Estespark overslaan en de I 25 Noord blijven volgen tot Orin, waar je highway 18 oost neemt naar Fort Robinson (richting Crawford/Chadron). Een goede lunchstop is in Chugwater, de www.thestampedesaloon.com/

In plaats van direct naar Fort Robinson te rijden kun je een detour naar Fort Laramie maken waar heel veel verdragen zijn gesloten met de indianen. Alle verdragen zijn eenzijdig verbroken door de blanken.

We rijden via Chadron en het stadje Pine Ridge naar Kyle. Dat is de enige plaats op het reservaat waar een motel is. We bezoeken daar o.a. de bibliotheek, die heel belangrijk is voor het reservaat.

Bezoek aan Wounded Knee, waar een paar honderd ouderen, vrouwen en kinderen werden vermoord door de 7^e cavalerie van het Amerikaanse leger. Overnachten in Kyle.

Dag 7.
We bezoeken een pow wow, op de eerste maandag van september – Labourday. Ergens op het reservaat is dan altijd een pow wow. Overnachten in Kyle.

Dag 8.
Een hele dag om de Badlands te verkennen. Via Interior (Ben Reifel Visitor Center), naar het ‘spookstadje’ Scenic. Als het goed is komen we onderweg bizons tegen. Overnachten in Rapid City.

Dag 9.
Rit door de Black Hills, met een bezoek aan Crazy Horse Mountain, Black Elk Peak, die eventueel ‘beklommen’ kan worden als het weer goed is. Het resultaat is een prachtig uitzicht op de verre omgeving. Dit is het hoogste punt tussen de Black Hills en de Franse Alpen. Ook gaan we op zoek naar Bizons, eventueel naar Custer State Park, waar een grote kudde bizons is. Overnachten in Rapid City.

Dag 10.
Vanuit Rapid City richting Bear Butte bij Sturgis. Gelegenheid om naar de top te ‘lopen’. Dit is een stuk makkelijker dan Black Elk peak. Op en rond Bear Butte voeren vooral de Cheyenne en de Lakota regelmatig ceremonies uit. We overnachten wellicht weer in Rapid City, minder dan een uur vanuit Sturgis. Dan kunnen we de bagage lekker een paar dagen in de hotelkamer laten staan.

Dag 11.
Na een bezoek aan bijvoorbeeld The Journey Museum, en/of Prairie Edge, rijden we op ons gemak naar Devilstower, (indiaanse naam Mata Tipila). We overnachten in of rond Hulet.

Dag 12.
We nemen ruim de tijd voor Mata Tipila. En nee…. die gaan we niet beklimmen. We kunnen vandaag verder rustig aan doen en weer overnachten in Hulet.

Dag 13.
Een flinke rit naar het Little Bighorn Battlefield, zo’n 300 km – ca 4uur rijden. We kunnen een stop maken bij de St Labre Indian School in Ashland. Een goed georganiseerde school voor een groot deel voor Cheyenne en Crow kinderen. Wel jammer dat de nadruk erg wordt gelegd op de (katholieke) godsdienst in vrijwel alle activiteiten.

Dag 14.
Op ons gemakje rondkijken op het battlefield van Little Bighorn, waar Custer zijn Waterloo vond.

Dag 15.
Een rit de bergen in naar het Medicine wheel.

Dag 16.
Een volle dag verblijf in Cody met voldoende tijd om het Buffalo Bill Cultural Center te bezoeken. Zeer de moeite waard.

Dag 17 en 18.
Bezoek Yellowstone Park.

Dag 19.
Nog een ochtend in Yellowstone Park en dan een mooie rit naar Bozeman (of Belgrade).

Dag 20.
Auto inleveren en vlucht terug naar huis vanaf het vliegveld bij Belgrade/Bozeman.

Het is moeilijk om in deze rare tijd een idee te geven van de kosten voor zo’n reis. Worden de vliegtickets na corona goedkoper of juist duurder. Hoe zit het met de motels en restaurants in de VS? Veel kleinere bedrijven zullen het niet redden en dus bestaat de kans dat je afhankelijk bent van de duurdere hotel ketens. Ook de autohuur speelt een belangrijke rol bij de totale kosten. Het is hoe dan ook het beste om een eventuele reis niet in 2021 te gaan maken, maar een extra jaartje te wachten in de hoop dat alles dan weer redelijk normaal zal zijn.

Vliegen naar Denver via Reykjavik.

Gelukkig heeft de IJslandse vulkaan geen roet in het eten gegooid en kunnen we gewoon op weg naar een avontuur van 17 dagen. Overstappen in Reykjavik heeft als voordeel dat je niet met je bagage door douane en de security hoeft. Alle controles gebeuren pas in Denver. Ook de totale reistijd is gunstiger, ook goed voor het milieu.

Eindelijk de echte vertrekdag. Madou en ik beginnen de dag met een heeerlijk ontbijt. Elke klacht over het Park Inn hotel ontbijt is onterecht. Zoveel keuze mogelijkheden, warm en koud voor ieder wat wils. Veel soorten vers brood, scrambled eggs, gekookte eieren, de bekende kaas/vleeswaren schotel, elke soort koffie die je maar kan wensen. Vers fruit, yoghurt en veel, veel meer. Tja, dan eet je snel teveel, maar met zo’n lange vliegdag voor de boeg kan een flinke bodem geen kwaad.

Om kwart over elf is iedereen bij de Icelandair balie en omdat ik het incheck werk al digitaal had gedaan, was het een kwestie van koffers inleveren en dat kostte totaal nog geen tien minuten. De Icelandair balie was in hal drie, maar de gate waar we zouden vertrekken was in hal één, een flinke wandeling. De veiligheids controle ging degelijk, streng, maar snel en uiteindelijk hadden we voldoende tijd over voor een laatste beker Hollandse koffie.

We hadden een half uur vertraging, maar de gezagvoerder nam stiekem een kortere route, waardoor we volgens planning aankwamen in Reykjavik. Daar werd hevig verbouwd, waardoor we ouderwets met de trap het vliegtuig uit moesten en met een bus naar de stationshal werden gebracht. Keflavik is echt een knus klein vliegveld, waar een half uur overstaptijd voldoende is. Wij hadden vijf kwartier en tijd zat om wat eten te regelen. Icelandair serveert de passagiers geen vliegtuig maaltijden, maar je mag wel een extra koffer meenemen. Aan boord kun je wel voor een redelijke prijs een kleine maaltijd (salade) en snacks kopen.

Ik type deze regels vanaf een midden-stoel met mijn armen strak langs mijn lichaam. We zijn net over Groenland gevlogen en hadden gelukkig een stukje heldere hemel. Voldoende voor Madou om een paar mooie gletsjer foto’s te schieten. Richting Denver komen er steeds meer ‘bumps’ op de ‘weg’. Dat is vrijwel altijd als de Rockies genaderd worden vanaf de prairie. Maar we landen ook hier weer keurig op tijd. Op naar de immigratie counters, waar we netjes in een lange rij wachten op een beschikbare ‘immigration officer’. De rij wordt ‘begeleid’ door een wat te zware vrouw op leeftijd, steunend op een wandelstok. Met een flinke dosis humor weet ze de toch wel wat zenuwachtige toeristen af te leiden, waardoor de zenuwen wat minder worden en de wachttijd korter. Strenge doch rechtvaardige ambtenaren willen weten waarom je naar Amerika komt, of je wel weer netjes op tijd (binnen drie maanden) terug vliegt, of je geen vreemde producten bij je hebt, of je niet gaat werken enzovoort. Daarna nog de vinger/hand afdrukken en een iris foto en na een ‘welkom in Denver’ en ‘have a nice trip’, gaan we de koffers van de band halen. Alle bagage is er en we wandelen naar de standplaats van de hotel shuttles. Ze sturen direct een Van om ons op te halen en na een klein half uurtje staan we in de receptie van Microtel Inn aan de Tower road, niet ver van het vliegveld. De meesten van de groep duiken gelijk de kamer in om een bad/douche te nemen. Het is tenslotte in Nederland al weer vroeg in de ochtend. Hans en Willeke gaan nog even de ‘Diner’ bij het hotel in voor een afzakkertje (koffie of fris, want alcohol is alleen in bars te krijgen).