Vliegen naar Denver via Reykjavik.
Gelukkig heeft de IJslandse vulkaan geen roet in het eten gegooid en kunnen we gewoon op weg naar een avontuur van 17 dagen. Overstappen in Reykjavik heeft als voordeel dat je niet met je bagage door douane en de security hoeft. Alle controles gebeuren pas in Denver. Ook de totale reistijd is gunstiger, ook goed voor het milieu.
Eindelijk de echte vertrekdag. Madou en ik beginnen de dag met een heeerlijk ontbijt. Elke klacht over het Park Inn hotel ontbijt is onterecht. Zoveel keuze mogelijkheden, warm en koud voor ieder wat wils. Veel soorten vers brood, scrambled eggs, gekookte eieren, de bekende kaas/vleeswaren schotel, elke soort koffie die je maar kan wensen. Vers fruit, yoghurt en veel, veel meer. Tja, dan eet je snel teveel, maar met zo’n lange vliegdag voor de boeg kan een flinke bodem geen kwaad.
Om kwart over elf is iedereen bij de Icelandair balie en omdat ik het incheck werk al digitaal had gedaan, was het een kwestie van koffers inleveren en dat kostte totaal nog geen tien minuten. De Icelandair balie was in hal drie, maar de gate waar we zouden vertrekken was in hal één, een flinke wandeling. De veiligheids controle ging degelijk, streng, maar snel en uiteindelijk hadden we voldoende tijd over voor een laatste beker Hollandse koffie.
We hadden een half uur vertraging, maar de gezagvoerder nam stiekem een kortere route, waardoor we volgens planning aankwamen in Reykjavik. Daar werd hevig verbouwd, waardoor we ouderwets met de trap het vliegtuig uit moesten en met een bus naar de stationshal werden gebracht. Keflavik is echt een knus klein vliegveld, waar een half uur overstaptijd voldoende is. Wij hadden vijf kwartier en tijd zat om wat eten te regelen. Icelandair serveert de passagiers geen vliegtuig maaltijden, maar je mag wel een extra koffer meenemen. Aan boord kun je wel voor een redelijke prijs een kleine maaltijd (salade) en snacks kopen.
Ik type deze regels vanaf een midden-stoel met mijn armen strak langs mijn lichaam. We zijn net over Groenland gevlogen en hadden gelukkig een stukje heldere hemel. Voldoende voor Madou om een paar mooie gletsjer foto’s te schieten. Richting Denver komen er steeds meer ‘bumps’ op de ‘weg’. Dat is vrijwel altijd als de Rockies genaderd worden vanaf de prairie. Maar we landen ook hier weer keurig op tijd. Op naar de immigratie counters, waar we netjes in een lange rij wachten op een beschikbare ‘immigration officer’. De rij wordt ‘begeleid’ door een wat te zware vrouw op leeftijd, steunend op een wandelstok. Met een flinke dosis humor weet ze de toch wel wat zenuwachtige toeristen af te leiden, waardoor de zenuwen wat minder worden en de wachttijd korter. Strenge doch rechtvaardige ambtenaren willen weten waarom je naar Amerika komt, of je wel weer netjes op tijd (binnen drie maanden) terug vliegt, of je geen vreemde producten bij je hebt, of je niet gaat werken enzovoort. Daarna nog de vinger/hand afdrukken en een iris foto en na een ‘welkom in Denver’ en ‘have a nice trip’, gaan we de koffers van de band halen. Alle bagage is er en we wandelen naar de standplaats van de hotel shuttles. Ze sturen direct een Van om ons op te halen en na een klein half uurtje staan we in de receptie van Microtel Inn aan de Tower road, niet ver van het vliegveld. De meesten van de groep duiken gelijk de kamer in om een bad/douche te nemen. Het is tenslotte in Nederland al weer vroeg in de ochtend. Hans en Willeke gaan nog even de ‘Diner’ bij het hotel in voor een afzakkertje (koffie of fris, want alcohol is alleen in bars te krijgen).
