De kamers van het Fort zijn simpel, alles piept en kraakt en de bedden zijn te kort voor de gemiddelde Nederlander. Maar toch is het apart om in een kamer te slapen waar vroeger leger officieren hun bed hadden staan. Ik denk niet dat alle mensen goed hebben geslapen, maar ‘s morgens een lekker en stevig Amerikaans ontbijt doet wonderen. We hebben niet veel tijd om rond te kijken, want we moeten proberen rond de middag in Kyle te zijn om aan de festiviteiten deel te nemen. Het is zo’n 2,5 uur rijden. We lopen naar de cabins met indiaanse historie. Bij één is Crazy Horse vermoord en een in een grotere cabin zaten een groot aantal Cheyenne indianen gevangen. Zij zijn daar na de moord op Crazy Horse uitgebroken.

Doordat we wat haast hadden om te vertrekken, vergaten drie mensen, inclusief ondergetekende om de kamer sleutel in te leveren. Die moeten we nog in een envelopje doen en terug sturen, dat is wel zo netjes.

Als we om half twee in Kyle bij het Oglala Lakota college aankomen, blijkt dat de ‘grand entree’ van de pow wow is uitgesteld omdat er nog te weinig dansers zijn. Er is veel concurrentie van andere pow wows in de omgeving. Het Labourday weekend kent veel evenementen. Later zien we wel activiteiten in de ‘arena’, vooral veel kinderen in hun prachtige kleding.

Michelle May, directeur van de Bibliotheek ontvangt ons enthousiast. We krijgen een rondleiding en ze vertelt over de werkwijze en het project wat door de NANAI gesteund wordt. ’s Zomers rijdt er een bus van de bibliotheek door de dorpen op het reservaat om boeken uit te delen, vooral aan kinderen. Men is er hier ook van overtuigd dat het belangrijk is dat kinderen vroeg in aanraking komen met boeken en dat aan de kleintjes wordt voorgelezen.

Daarna gaan we Nederlandse kaas snijden voor het buffet. Ook hebben we een lading stroopwafels meegenomen die we bij de ‘zoete afdeling’ leggen. Alles vindt goed aftrek, want na afloop is er geen kruimeltje stroopwafel en geen flintertje kaas meer te vinden.

Wordt vervolgd