Deze eerste dagen bezoeken we twee keer een pow wow op het Pine Ridge reservaat.Ik zou het willen omschrijven als een groot dorpsfeest met een danswedstrijd, waarbij de dansers in vol ornaat verschijnen. Prachtig zijn ze, al die tooien, de kleuren, de originele leren gewaden, het geluid van de bellen. Stiekem geniet ik ook van de drukte op de parkeerplaats, waar sommige deelnemers zich staan om te kleden in hun regalia (danskleding), en ze in hun autospiegels kijken of alles goed zit.

Bij de pow wow zitten de toeschouwers in een grote cirkel om een grasveld. De muzikanten (zangers rond de grote drum(s) vormen een deel van de cirkel, zij blijven dus buiten beeld. Het midden terrein is verlicht en daar dansen kinderen van alle leeftijden door elkaar. Het is een soort wedstrijd, maar het lijkt erop dat de kinderen na afloop met dezelfde prijs naar huis gaan, een envelop met wat dollars erin.

Alle deelnemers aan de wedstrijd zien er fantastisch uit, De volwassenen soms in prachtige authentieke kleding, maar allemaal heel kleurig. De moeders en grootmoeders van de kinderen moeten dagen aan het naaien en borduren zijn geweest om al die kleding zo uitbundig te versieren. Ik hou van kleur en het is een feest om te zien hoe dit kleurig gezelschap ronddanst.

Maar toch mis ik iets, ik mis iets op de gezichten van de toeschouwers en de oudere dansers. Ik mis trots. Op de oude foto’s vind ik dat zo kenmerkend van de indiaanse volken, de trots en het zelfbewustzijn. Hier zie ik een soort gelatenheid en al die uitbundige kleuren kunnen dat niet verbloemen.

Later op de avond klinkt uit de speakers een oproep om een gezin uit het dorp te helpen. De avond tevoren is hun huis afgebrand. Ze hebben helemaal niets meer. Meteen verschijnt er een groepje dansers in de cirkel, gevolgd door vier kinderen die een grote star quilt deken aan de vier punten dragen. Ze worden gevolgd door de getroffen familie, oma, opa, vader en moeder, met kinderen en kleinkinderen op de arm. Er wordt een emotioneel beroep gedaan op vrijgevigheid en solidariteit. ‘Geef wat je kunt missen, zij hebben helemaal niets meer’. Dan klinken de drums weer, harder en harder en de dansers dansen een wilde opzwepende dans. Er wordt gul gegeven. Als wij daar ook onze bijdrage aan leveren, wordt dat verbaasd, maar dankbaar gewaardeerd.

Wat ben ik blij dat ik dit meemaak.

Marije