Het continental breakfast van Microtel is niet onaardig. Brood, bagels, wafels (zelf bakken) yoghurt, fruit, cereals en niet al te slechte koffie. De chauffeurs gaan daarna met de hotel shuttle terug naar het vliegveld waar de Alamo bus klaar staat om ons naar het grote parkeerterrein te brengen waar de auto verhuur bedrijven zijn gevestigd. Alles verloopt soepel, hoewel de dame die ons hielp zeer teleurgesteld was dat we ons geen extra verzekeringen lieten aanpraten. Uiteindelijk was het na wat proef rijden en bagage laden toch nog rond de middag toen we op weg gingen naar de Walmart, om wat snacks, brood, water enzovoort in te slaan. Ook kopen we een paar simpele telefoontjes zodat we onderling van auto tot auto met elkaar kunnen communiceren.
Dan echt op weg richting Fort Robinson, via de I 25 Noord. Maar waar we niet aan hadden gedacht was, dat het Labourday weekend verkeer al vroeg op gang was gekomen, dus de eerste 40 kilometer ging gepaard met veel vertraging. Langzamerhand verdwijnt de drukte en krijgt de prachtige natuur de overhand, zeker als we Wyoming binnenrijden en schuin doorsteken naar Nebraska. Net voor donker rijden we het terrein op van Fort Robinson. Inchecken en snel het restaurant in voor een late maaltijd. Morgenochtend een paar uurtjes rondkijken en daarna snel door naar Kyle waar we zijn uitgenodigd om de festiviteiten voor de opening van het nieuwe schooljaar van het Oglala Lakota College mee te maken. Michelle May van de bibliotheek is onze gastvrouw.
Gelukkig heeft de IJslandse vulkaan geen roet in het eten gegooid en kunnen we gewoon op weg naar een avontuur van 17 dagen. Overstappen in Reykjavik heeft als voordeel dat je niet met je bagage door douane en de security hoeft. Alle controles gebeuren pas in Denver. Ook de totale reistijd is gunstiger, ook goed voor het milieu.
Keflavik airport bij Reykjavik op IJsland, waar we overstappen op de vlucht naar Denver
Eindelijk de echte vertrekdag. Madou en ik beginnen de dag met een heeerlijk ontbijt. Elke klacht over het Park Inn hotel ontbijt is onterecht. Zoveel keuze mogelijkheden, warm en koud voor ieder wat wils. Veel soorten vers brood, scrambled eggs, gekookte eieren, de bekende kaas/vleeswaren schotel, elke soort koffie die je maar kan wensen. Vers fruit, yoghurt en veel, veel meer. Tja, dan eet je snel teveel, maar met zo’n lange vliegdag voor de boeg kan een flinke bodem geen kwaad.
Om kwart over elf is iedereen bij de Icelandair balie en omdat ik het incheck werk al digitaal had gedaan, was het een kwestie van koffers inleveren en dat kostte totaal nog geen tien minuten. De Icelandair balie was in hal drie, maar de gate waar we zouden vertrekken was in hal één, een flinke wandeling. De veiligheids controle ging degelijk, streng, maar snel en uiteindelijk hadden we voldoende tijd over voor een laatste beker Hollandse koffie.
We hadden een half uur vertraging, maar de gezagvoerder nam stiekem een kortere route, waardoor we volgens planning aankwamen in Reykjavik. Daar werd hevig verbouwd, waardoor we ouderwets met de trap het vliegtuig uit moesten en met een bus naar de stationshal werden gebracht. Keflavik is echt een knus klein vliegveld, waar een half uur overstaptijd voldoende is. Wij hadden vijf kwartier en tijd zat om wat eten te regelen. Icelandair serveert de passagiers geen vliegtuig maaltijden, maar je mag wel een extra koffer meenemen. Aan boord kun je wel voor een redelijke prijs een kleine maaltijd (salade) en snacks kopen.
Ik type deze regels vanaf een midden-stoel met mijn armen strak langs mijn lichaam. We zijn net over Groenland gevlogen en hadden gelukkig een stukje heldere hemel. Voldoende voor Madou om een paar mooie gletsjer foto’s te schieten. Richting Denver komen er steeds meer ‘bumps’ op de ‘weg’. Dat is vrijwel altijd als de Rockies genaderd worden vanaf de prairie. Maar we landen ook hier weer keurig op tijd. Op naar de immigratie counters, waar we netjes in een lange rij wachten op een beschikbare ‘immigration officer’. De rij wordt ‘begeleid’ door een wat te zware vrouw op leeftijd, steunend op een wandelstok. Met een flinke dosis humor weet ze de toch wel wat zenuwachtige toeristen af te leiden, waardoor de zenuwen wat minder worden en de wachttijd korter. Strenge doch rechtvaardige ambtenaren willen weten waarom je naar Amerika komt, of je wel weer netjes op tijd (binnen drie maanden) terug vliegt, of je geen vreemde producten bij je hebt, of je niet gaat werken enzovoort. Daarna nog de vinger/hand afdrukken en een iris foto en na een ‘welkom in Denver’ en ‘have a nice trip’, gaan we de koffers van de band halen. Alle bagage is er en we wandelen naar de standplaats van de hotel shuttles. Ze sturen direct een Van om ons op te halen en na een klein half uurtje staan we in de receptie van Microtel Inn aan de Tower road, niet ver van het vliegveld. De meesten van de groep duiken gelijk de kamer in om een bad/douche te nemen. Het is tenslotte in Nederland al weer vroeg in de ochtend. Hans en Willeke gaan nog even de ‘Diner’ bij het hotel in voor een afzakkertje (koffie of fris, want alcohol is alleen in bars te krijgen).
Na een stressvolle tijd met veel voorbereidingen en uiteraard ook andere verplichtingen, zoals de honden naar de logeerplekken brengen, is de vakantie begonnen. Het is langzamerhand een (prima) gewoonte geworden om de nacht voor we gaan vliegen een kamer te boeken op-(Citizen hotel) of bij Schiphol. Het gemak van Citizen hotel is, dat je in de lobby de bagage op een karretje gooit en je op je gemak naar de vertrekhal wandelt.
Maar dit keer vonden we op Hotel.nl een perfecte aanbieding van Park Inn, direct naast het vliegveld in Schiphol-Rijk, inclusief een ontbijt buffet. Shuttle afstand 10 minuten en we vliegen pas in de middag, dus geen haast. Madou’s ouders Yvon en Ruud hebben ons gebracht (dank jullie wel) en na een heerlijke Chicken Thai Curry en een Fisherman Basket zitten we nu in de mooie kamer naar een mooie lucht achter een snelweg te kijken. Geen koffer- en andere stress meer, perfect zo.
Ik kreeg net een mailtje van Leonard Little Finger met wie we een principe afspraak hadden in zijn schooltje bij Oglala. Het blijkt dat de ’13 indigenous grandmothers’ naar de Black Hills komen en daar horen o.a. een bezoek aan Bear Butte, Crazy Horse en Devils Tower bij. Little Finger is bij deze ‘excursies’ uitgenodigd en ik ga proberen of we er met ons groepje ook iets van kunnen/mogen meemaken. Jaren geleden heb ik één van hen, Mona Polacca ontmoet in Den Haag tijdens een bijeenkomst georganiseerd door de NCIV. Wie weet is ze ook aanwezig bij deze excursies.
Morgen, 28 augustus om half twaalf verzamelen we bij de counter van Icelandair en dan gaat voor de hele groep de reis beginnen. Helaas zijn we met negen in plaats van elf deelnemers. Dick werd ernstig ziek en heeft al eerder moeten afhaken. Intussen gaat het een stuk beter met hem en hij zal een volgende keer meegaan. Charlotte heeft om een onverklaarbare reden geen visum kunnen krijgen omdat ze bij een eerder bezoek aan de VS een kleine regel had overtreden. Men is erg streng geworden. Zij kan dus helaas ook niet mee. Heel jammer, omdat ze graag de gebieden had willen bezoeken waarover ze in haar Master scriptie had geschreven.
We gaan proberen iedere dag een kort verslag te schrijven met een paar foto’s. Houd dus de site of Facebook in de gaten.
Leo
Ontdek cultureel Amerika – ontmoet de indiaanse cultuur van vroeger en nu
